De dichtkunstkrant is in 2011/2012 opgezet als reactie op het kunstenbeleid van het kabinet Rutte I en de tendens om kunst weg te zetten als maatschappelijk onbelangrijk en als vermaak voor de elite. Wat begon als een spontane actie is in de loop van dit jaar uitgegroeid tot een plan om de dichtkunstkrant voort te zetten en een podium te geven voor meerdere dichters en kunstenaars. Wat gebleven is, is de focus op het nieuws en de actualiteit.
Beeld: Han Hoogerbrugge
Wij vinden nog steeds dat kunstenaars zich wel degelijk op een maatschappelijk betrokken manier bezig houden met de samenleving en daar een relevante bijdrage aan kunnen leveren door een breed publiek aan het denken te zetten. Het zoeken van dit brede publiek is een taak die de dichtkunstkrant zichzelf stelt. Daarbij zoekt de dichtkunstkrant ook naar het publiek dat niet zondermeer wordt aangetroffen in musea, galeries en boekhandels. Het doel is om de universele aard van de gebeurtenissen in de actualiteit door middel van een artistieke bewerking te tonen en zo op deze gebeurtenissen een ander licht te doen laten schijnen.
De dichtkunstkrant is bedoeld als een aanzet tot een dialoog over de betekenis van de kunstenaar en dichter in de samenleving. Een vraag die gesteld kan worden is bijvoorbeeld hoe het komt dat er kennelijk een grote afstand is ontstaan tussen het brede publiek en de proffesionel kunstenaar? En dat in een tijdperk waarbij er zoveel mensen in hun vrije tijd bezig zijn met kunst, schrijven dans en theater. Wij willen de lezer van deze krant vragen om een antwoord op deze vraag te geven. Wij roepen de lezer dan ook op om deze vraag aan zich zelf te stellen en de moeite te nemen om het antwoord met ons te delen. Vindt u dat er nog ruimte is voor de proffessionele kunstenaar in de samenleving en zo ja wat is die rol dan? Hoe kan de kunstenaar een bijdrage aan de samenleving leveren? Het is welbekend dat ook in de moeilijkste tijden waar men geen eten had en de mens moest vechten om te overleven, de mensen hebben geschilderd, getekend muziek en theater gemaakt zelfs met een lege maag en onder zware omstandigheden. Een mens leeft niet op brood alleen. Je kunt je vol eten maar het geestelijk voedsel proeft zoet als honing in je mond. Deze spirituele behoefte van de mens werd al in de bijbeltijd beschreven . Veel mensen zien kunst als amusement, alsof het een mooie bos bloemen in de huiskamer is. Heeft kunst geen waarde dan, althans niet meer dan een decoratieve waarde? De waarde kan misschien niet in een bedrag worden uitgedrukt. De dichtkunstkrant geven wij u gratis. Omdat wij denken dat kunst iets geeft zonder iets terug te vragen… Wij geloven nog steeds; kunst is geen luxe, het is bittere noodzaak!
